Pergamon yerleşmesinin kurulduğu (bugünkü Kale mahallelerini de kapsayan tepe ve güney yamacı) “Kale Tepesi”nin denizden yüksekliği 300 metredir.  Sert bir andezit kütlesinden meydana gelen bu dağın güneyinden Selinos Çayı, kuzeyinden Keitos Çayı akar. Kentin kurulduğu dağın doğal yapısı ve iki yanından geçen akarsular, doğudan ve batıdan gelebilecek saldırıları zorlaştırmıştır. Sert rüzgârların estiği ve dik bir yamaç olan kuzey tarafında ise yüksek kale duvarları inşa edilerek kentsel planlama daha çok güneye doğru yumuşak bir biçimde inen eğimli arazide gelişmiştir. Philetairos zamanında (M.Ö. 3.yy) genişletilen Bergama kent duvarları, M.Ö. 2.yy’da Eumenes zamanında Selinos Çayı’na kadar inen bölgeyi kapsayarak en geniş alana ulaşmıştır. Kentin “Dağın tepesinde yer alan, kendi surları olan Kale (Yukarı Kent)” ile güneyde daha yumuşak eğimli “Sur duvarları ile çevrili, bir Aşağı Kent” olmak üzere iki bölümden meydana geldiği anlaşılmaktadır. Bugün halk arasında Kale Mahallesi olarak adlandırılan Ulucami, Talatpaşa ve Kurtuluş mahallelerinin toplamından oluşan bölgede Hellenistik dönemde kent surları içerisinde halkın yaşadığı, Roma Dönemi’nde büyüyen nüfus ile yerleşimin ovaya doğru yayıldığı bilinmektedir. Ancak mahalleler ile ova yerleşimi arasındaki bağlantılar antik dönemden günümüze halen Roma Dönemi’ne tarihlenen üç köprü ve tonoz ile sağlanmaktadır.

​

M.S. 251 yılında yaşanan büyük depremin yıkımı ile bu dönemden sonra kötüleşen ekonomik ve siyasi durumun ardından şehir Philetairos zamanındaki kent surlarının içerisine çekilmek zorunda kalmıştır. Roma İmparatorluğu’nun ikiye ayrılması, 6.yy dan itibaren bakımsız kalan altyapı sistemleri gibi sebeplerle Bizans Dönemi kale tepesinin zirvesindeki alanda devam etmiş, kale tepesi etekleri terk edilmiştir. Bu süreçte yaşanan askeri akınlar da göz önüne alındığında 8.yy’dan itibaren hiç iskân görmeyen kentin sonraki yerleşme izleri 11. ve 12. yüzyıllara aittir.